​Ruta polas terras do interior ourensán

     Para os que nunca pisaron as terras galegas, case sempre, as terras do interior, quedan para outra ocasión. Pero aos propios galegos sen mar, caro lles custa descubrir e disfrutar todas as posibilidades que ofrece a nosa paisaxe. As xentes do interior teñen un toque especial a terra e monte. As fragas, carballeiras, soutos, as lendas e as tradicións fan deles unhas persoas cun carácter moi especial. De primeiro desconfiados, pero cun corazón hospitalario e sinceiro. É por iso, que sen moita planificación, tomamos camiño de Maceda. Atravesando o val da Rabeda e pola antiga estrada, agora chamada OU101. Pasamos Solbeira, Siabal, Rioseco, O Paiseo, Lamas, A Piúca, O Souto, Sarreaus, A Eirexa e Maceda. Como están en obras, continuamos pola OU103 e ao chegar a Foncuberta tomamos o camiño da Tioira ( parada necesaria para ver o cruceiro); para continuar até Barxela.

Camiño da Cibdá de Armea, entre carballos

     As corredoiras son fermosas ao estar rodeadas de carballos que adornan a estrada. Os eidos son grandes e a herba está recén recollida en mollos redondos que eles chaman Rulos. Nas imáxenes podemos ver os Rulos en Barxela e ao fondo a Serra de San Mamede e o pobo de Escuadro. Descansamos un pouco en varias fincas, á sombra das árbores, e topamos unha pedra de seixo. Esas pedras que batendo entre elas fan chispa. Observamos con quietude, moitas vacas pacendo. Algún cuxo pegado á súa nai, segundo nos din, hai un día que naceu.

Rulos en Barxela e ao fondo a Serra de San Mamede e o pobo de Escuadro (foto: Andrés González)

      De regreso a Maceda xantamos na Teixeira e María trátanos como se foramos da casa; de toda a vida. Observo que alí non hai diferenzas e o servizo non pode ser mellor. Con Andrés e José Manuel non deixamos de aprender cousas da Galiza rural. A mesma que decimos que nos interesa e non deixamos de maltratar e desprezar! Falamos de moitas cousas e Antón Alonso e quen lles escrebe só podemos escoitar e comprobar que as teorías económicas e os experimentos sociais, sen traballar as terras, ou coidar o gando, sen vivir na aldea, son contos para enredar e perder o tempo. Iso si, aqueles que poden perdelo e sacar tallada. Xa me entenden!

Basílica incacabada da Ascensión iniciada no século XIII

     Pola tardiña de volta a Ourense, pasamos o polígono de San Cibrao e desviámonos a Taboadela, camiño de Santa Mariña de Augas Santas ás excavacións de Armea. 

Isaac A. Estravis, mostranos a Cibdá romana de Aramea

     Cada ano máis avanzadas polos estudantes da Universidade de Vigo, este castro romano segue a ser descoñecido por moitos. Lemos a lenda da santiña e disfrutamos das explicacións e dun pequeño paseo co lexicógrafo Isaac A. Estraviz ( pois ten a súa morada moi perto), e segue a ser un extraordinario anfitrión. Por fin chegamos á vella Auria, completando un día especial de amizade entre amigos.

Piouca, Carballo y Lagar, ainda qu a lenda conta que foi quí donde Matiña se refresca despois de conseguir fuxir do forno

    O Ourense interior é unha ruta fermosa chea de sorpresas, chea de lingua e amor pola terra. Porque ademáis de excelentes viños, tamén temos camiños para andar e gozar.

Isaac A. Estraviz e Xosé Luis Carnicero, autor do artigo